Historia

Korzenie Szkoły Podstawowej nr 62 sięgają 1914 roku, kiedy to ówczesny właściciel majątku Strzeszyn, hrabia Feliks Przyłuski wyznaczył teren na budowę szkoły dla dzieci katolickich zamieszkałych w osiedlach Strzeszyn, Strzeszynek i Strzeszyn Młyn, przy skrzyżowaniu dzisiejszych ulic Biskupińskiej i Koszalińskiej. W roku 1914 został oddany do użytku nowy budynek szkolny oraz zabudowania gospodarskie. W budynku szkolnym mieściła się jedna sala lekcyjna z zapleczem administracyjnym oraz mieszkanie dla nauczyciela. Placówka realizowała program czteroklasowej szkoły powszechnej. Zatrudnieni zostali dwaj nauczyciele Niemcy, których nazwisk nie znamy. Wkrótce niemieccy nauczyciele zostali powołani do wojska z powodu wybuchu I Wojny Światowej. Po zakończeniu wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, pierwszym polskim nauczycielem w szkole strzeszyńskiej był Eugeniusz Kluge. Z chwilą jego przejścia na emeryturę w roku 1933 kierownictwo szkoły objął Stanisław Popiel.
Po wybuchu II Wojny Światowej we wrześniu 1939 roku budynek szkolny w Strzeszynie Niemcy przeznaczyli na obóz jeńców wojennych. Od 1942 roku na terenie szkoły Niemcy zorganizowali obóz dla młodych Żydówek, które pracowały przy zalesianiu okolicznych terenów i budowaniu dróg w lasach. Pod koniec wojny dziewczęta żydowskie wywieziono i obóz zlikwidowano. W styczniu 1945 roku, wobec postępującej ofensywy Armii Czerwonej, Niemcy zaczęli opuszczać zajmowane budynki w Strzeszynie, kierując się na Zachód. Rosjanie zajmując tereny Wielkopolski w budynku szkolnym w Strzeszynie zorganizowali kwaterę dla żołnierzy i stajnię dla koni. Po wyzwoleniu Poznania 23 lutego 1945 roku, pojawiła się konieczność, szybkiego odnowienia szkoły. A tak wspomina pierwsze powojenne dni Stanisław Popiel, ponownie sprawujący funkcję kierownika szkoły: „Zaraz w pierwszych dniach lutego nauczyciele i byli pracownicy administracji terenowej gminy Suchy Las uznali za konieczne zorganizowanie polskiej władzy ludowej. Ogłoszono wiec ludności Strzeszyna i okolicy na jeden z pierwszych dni lutego. Wiec ten odbył się na podwórzu majętności Strzeszyn. Uchwaliliśmy natychmiastową rejestrację młodzieży w wieku szkolnym i uruchomienie wszystkich szkół w gminie. Tam gdzie nauczyciele jeszcze nie wrócili z wysiedlenia, z obozów jenieckich czy też koncentracyjnych, gminy polecały gotować budynki na przyjęcie uczniów. Przy chętnej i bezinteresownej pomocy mieszkańców Strzeszyna budynek szkolny w tej miejscowości przystosowaliśmy z powrotem do jego zadań. Nigdy nie zapomnę dnia 10 lutego 1945 roku, gdy po przeszło pięciu latach wszedłem do sali wypełnionej polskimi dziećmi „.
W okresie okupacji Strzeszyn włączony został przez władze niemieckie do Poznania. Stąd właśnie, w momencie rozpoczęcia zajęć lekcyjnych, szkoła strzeszyńska otrzymała miano Publicznej Szkoły Podstawowej nr 62 w Poznaniu. Rejon szkolny obejmował Strzeszyn, Podolany i wszystkie zabudowania leżące w granicach miasta po wschodniej stronie toru kolejowego Poznań – Szczecin. Od tej pory w szkole w Strzeszynie zaczęto realizować program sześcioklasowej szkoły podstawowej i zatrudniono nauczycieli na trzech pełnych etatach. Klasę siódmą kończyli uczniowie w Szkole Podstawowej nr 15 w Poznaniu. Dopiero roku 1955 szkoła stała się placówką siedmioklasową.
W 1960 roku przy ulicy Druskienickiej otwarto nowy pawilon szkolny jako filię Szkoły Podstawowej nr 17 mieszczącej się w Poznaniu na Winiarach. Budynek ten stał się częścią Szkoły Podstawowej nr 62 we wrześniu 1965 roku. W tym momencie szkoła dysponowała dziewięcioma izbami lekcyjnymi i zatrudniała 12 nauczycieli. W 1966 roku szkoła stała się ośmioklasówką.
Rok szkolny 1976/77 rozpoczął się dużymi zmianami organizacyjnymi. Szkoła Podstawowa nr 62 była szkołą, która znajdowała się w trzech budynkach tj. w budynku szkoły w Strzeszynie, pawilonie szkolnym przy ul. Druskienickiej 32 oraz budynku przy ul. Obornickiej (w siedzibie dawnej szkoły nr 41). Po licznych wizytacjach i interwencjach rodziców do władz oświatowych, postanowiono szkoły rozdzielić. Jednocześnie władze oświatowe zapewniły, że poczynią starania o dobudowanie nowego pawilonu do już istniejącego budynku przy ulicy Druskienickiej, aby polepszyć warunki lokalowe szkole 62. Ostateczna decyzja o rozbudowie szkoły zapadła w 1986 roku. Rok szkolny 1989/90 rozpoczął się uroczystym otwarciem nowego budynku i nadaniem szkole imienia generała Stanisława Taczaka.
W roku szkolnym 1995/96 ukończono budowę sali gimnastycznej.
Rok szkolny 1999/2000 był dla szkoły momentem przełomowym. Zgodnie z reformą oświatową Szkoła Podstawowa nr 62 została zmieniona w szkołę sześcioklasową, natomiast część budynku szkolnego przejęło nowopowstałe Gimnazjum nr 65.
We wrześniu 2002 roku oddano do użytku szkoły wyremontowany pawilon dla klas nauczania początkowego.